Góry Wałbrzyskie

Góry Wałbrzyskie to długi (około 36 km) i rozczłonkowany łańcuch górski, ciągnący się od górnego odcinka Nysy Szalonej, Przełęczy Domanowskiej oraz Doliny Bobru na północnym zachodzie po dolinę rzeki Bystrzyca na wschodzie. Graniczą zatem z Górami Sowimi na wschodzie oraz Górami Kaczawskimi na zachodzie. Na południu doliny Rybnej i Leska rozdzielają je od Gór Kamiennych. Granica północna jest skomplikowana do konkretnego nazwania.

W środkowej części łańcucha wznosi się olbrzymia kopuła Chełmca (689 m n.p.m.), zamykająca od zachodu Kotlinę Wałbrzyską. Wokół niej skupia się śródmieście Wałbrzycha. W ukształtowaniu rzeźby kotliny ważną funkcję odgrywają hałdy kopalniane (częściowo zrekultywowane), osiągające do 150 m wysokości względnej. Pejzażowo najbardziej zróżnicowany jest południowo-wschodni fragment Gór Wałbrzyskich. Wyróżnia się w nim pasmo Gór Czarnych, w obrysie nieregularnej, otwartej na północ podkowie.

Książański Park Krajobrazowy założono w 1981 roku jako jeden z pierwszych w Sudetach. Książański Park Krajobrazowy leży na skraju Pogórza Wałbrzyskiego, między Wałbrzychem i Świebodzicami. Obejmuje powierzchnię ponad 3100 ha (otulina parku dodatkowo 4669 hektarów), rozdzielony na dwa fragmenty wąskim pasem łąk, pól i sadów, rozciągającym się wzdłuż szosy Wałbrzych – Świebodzice. Osobliwością jest tutaj maleńkie jezioro Daisy, wypełniające wyrobisko dewońskich wapieni rafowych. Bardzo atrakcyjna jest także zachodnia część parku, wokół głębokich do 80 m parowów Pełcznicy, Szczawnika i Czyżynki. Oprócz kompleksu zamkowego Książ i ruin zamków Cisów i Starego Książa, znajdują się tutaj również obiekty (stajnie, ujeżdżalnie, hipodrom i inne) Państwowego Stada Ogierów, nade wszystko przepiękny , 270-hektarowy, Sudecki Ogród Dendrologiczny.