Góry Złote

Góry Złote, położone we wschodnich Sudetach, tworzą długi, nieomalże czterdziestokilometrowy łańcuch, zamykający od wschodu Ziemię Kłodzką na pograniczu polsko-czeskim. Całe pasmo możemy podzielić na trzy odcinki: zachodni, środkowy oraz południowy. Najwyższy szczyt tych gór to Postawna – 1124 m n.p.m.

Osadnictwo jest tu relatywnie rzadkie: osiedla skupiają się na obrzeżu (Złoty Stok, Mąkolno) a także wzdłuż Białej Lądeckiej (Stary i Nowy Gierałtów, Stronie Śląskie, Lądek-Zdrój, Radochów, Ołdrzychowice Kłodzkie). Te, które głębiej wcinają się w teren górski, to ówczesne osady górnicze czy puszczańskie (Wójtówka, Orłowiec, Lutynia, Goszów, Chwalisław, Bielice), powstałe przede wszystkim w XIV w., które w miarę postępu karczunku lasów stały się wioskami rolnymi. Większość z nich zachowała dawną zabudowę, przeważnie z XVIII i początku XIX wieku: folwarki, budynki mieszkalne i gospodarcze, a zwłaszcza barokowe kościółki z drogocennym wyposażeniem.

Powinniśmy się wybrać na wędrówkę trasą Lądek-Zdrój – Jawornik Wielki – Złoty Jar – Złoty Stok. Wędrówka trwa mniej więcej 5 godzin i 30 minut, znaki czerwone. Piękny (szczególnie jesienią), rzadko odwiedzany, w wielu miejscach piękny odcinek Głównego Szlaku Sudeckiego, prowadzi z Lądka Zdrój początkowo szosą, wzdłuż Białej Lądeckiej, potem skręca w prawo, w górę , aż do przełęczy Pod Kurnikiem. Z tego miejsca kierujemy się leśną drogą, potem ścieżką, aż dojdziemy do wyludniającej się osady Wójtówka w dolinie Borówkowego Potoku. Za wioską niewielkie podejście zboczem Rasztowca, w kierunku zachodnim do drogi. Warto odejść na chwilę ze szlaku i oglądnąć barokowe zabudowania mocno zniszczonego Jesionowego Dworu, a także barokowy kościółek Św. Sebastiana, otoczony cmentarnym murem, ze skromnym wystrojem wnętrza.